“Ik ging verder met mijn leven en heb wat me is overkomen zelf ‘opgelost’. Tot ik een documentaire zag over seksueel misbruik. Daar werd ik zo door geraakt dat ik wist: hier moet ik iets mee. Ik ben er nog niet. In de community van Slachtofferhulp Nederland sloot ik me aan bij een lotgenotengroep van zes vrouwen. Ik voelde me er meteen veilig. Een en al herkenning en erkenning. Veel beter nog dan alle therapie die ik tot dan toe had gevolgd.
In die groep hoorde ik voor het eerst over het Schadefonds. Ik wist in eerste instantie niet of ik wel een aanvraag wilde indienen. Wat moest ik met geld? Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar verandert geld niets aan. Het voelde ook een beetje als vies geld. Ik heb toen veel met vrienden gepraat en ben er daardoor anders naar gaan kijken.
De vergoeding gaat niet alleen over wat er gebeurd is, maar gaat vooral over mij. Over mijn leven. Een tegemoetkoming voor wat ik heb meegemaakt. En voor wat ik heb gemist. De normale dingen. De leuke dingen.
“De vergoeding gaat niet alleen over wat er gebeurd is, maar gaat vooral over mij.”
Ik besloot toch een aanvraag in te dienen. Toen ik later hoorde dat ik telefonisch nog wat aanvullende vragen moest beantwoorden, was ik heel zenuwachtig. Er kwam een stukje onzekerheid tevoorschijn. Word ik wel serieus genomen? Wat denken ze over me? Maar zodra het gesprek begon, verdwenen alle gemengde gevoelens. Ik werd heel begripvol te woord gestaan. Een en al oor, en zonder oordeel.
Voor mij was het indienen van de aanvraag wel intensief. Je moet alles op papier zetten en daardoor herbeleef je alles. Dat is niet niks. Maar het is ook een verwerking op zich. Ik heb alles wel honderd keer teruggelezen voor ik het opstuurde. En als je er dan erkenning voor krijgt, doet dat heel veel met je.
Toen ik positief bericht kreeg van het Schadefonds moest ik vooral huilen. Het voelde zo bijzonder. Erkenning van familie en vrienden krijg ik wel, maar dit was net dat stapje extra. Ik kreeg een hele uitgebreide brief, met excuses namens het Schadefonds voor wat mij is overkomen. Ik kan je niet uitleggen hoe dat voelt. Voor mij was het net het stukje erkenning dat ik miste. Met het geld heb ik alleen maar leuke dingen gedaan. Normale dingen. Ik heb voor mezelf gezorgd.”
Disclaimer: dit verhaal is vereenvoudigd en heeft enkel als doel een indruk te geven van het aanvraagproces. Er kunnen geen rechten aan dit verhaal worden ontleend.
In de Slachtofferhulp Logenoten Community kunt u online ervaringen van anderen lezen, reageren en uw eigen verhaal vertellen. Ook getuigen en betrokkenen zijn welkom in de community.