Voor Lieke was het een nare tijd. “Papa en mama hadden heel veel ruzie. Eigenlijk elke dag wel een paar keer. Vaak ging ik dan naar mijn slaapkamer. Ik luisterde muziek, dan hoorde ik het geschreeuw niet meer. Als ik dan na een tijd weer beneden kwam, was papa vaak weg en mama heel verdrietig. Soms had ze bloed bij haar mond of neus.
Ik werd bang voor papa. Hij sloeg mama steeds vaker en mij ook. Ik snapte het niet, want ik had niets gedaan. Mama probeerde het wel uit te leggen waarom papa het deed, ze zei dat hij het moeilijk had. Maar ik vond het toch niet eerlijk. Ik voelde me niet fijn meer thuis, en ook op school ging het niet goed. Ik was daar veel boos, dan kreeg ik weer straf van de juf.”
Deze nare situatie werd doorbroken toen een tante van Lieke plotseling op bezoek kwam. Esther: “Ik wilde Lieke verrassen door haar mee te nemen naar de stad. Maar bij de voordeur hoorde ik zoveel geschreeuw en gehuil dat ik niet heb aangebeld, maar achterom liep. Daar zag ik in de woonkamer een doorgedraaide zwager die mijn zus mishandelde, en een Lieke die huilend achter het gordijn zat met een bloedneus.
Mijn maag draaide zich bijna om van schrik en verdriet. Ik wist dat de relatie van mijn zus niet goed zat, maar aan huiselijk geweld had ik geen seconde gedacht. Op zich waren beiden prettig in de omgang, soms op het overdreven beleefde af. Ik had nooit gedacht dat er sprake zou zijn van geweld. Intussen weet ik wel beter… Ik heb meteen melding gedaan bij Meldpunt Huiselijk Geweld.”
Vanaf toen kwam alles in een stroomversnelling. Lieke en haar moeder krijgen intensieve therapie en begeleiding thuis. “Mijn zus en zwager zijn uit elkaar. Van hun hulpverlener kreeg mijn zus te horen dat ze een aanvraag kon indienen bij het Schadefonds voor haarzelf en Lieke. Toen ze weer wat meer ruimte kreeg in haar hoofd, heeft mijn zus inderdaad een aanvraag ingediend.
Ze vond het erg zwaar om hun verhaal op papier te zetten. Ik heb haar geholpen erbij. Ze vond het vreselijk dat ze Lieke zo lang gevangen had gehouden in die gewelddadige situatie. Maar zelf was ze ook slachtoffer. Ik zie Lieke nu langzaam weer opbloeien. Het meeste geld van de uitkering van het Schadefonds staat op een aparte rekening. Als ze 18 jaar wordt, mag ze ermee doen wat ze wil.”
Disclaimer: dit verhaal is vereenvoudigd en heeft enkel als doel een indruk te geven van het aanvraagproces. Er kunnen geen rechten aan dit verhaal worden ontleend.
In de Slachtofferhulp Logenoten Community kunt u online ervaringen van anderen lezen, reageren en uw eigen verhaal vertellen. Ook getuigen en betrokkenen zijn welkom in de community.